Over mij

Ik kom uit een gezin met 2 lieve ouders en 3 meiden, waarvan ik de oudste ben. Ik heb een relatief rustige jeugd gehad, ik was een stil en dromerig meisje, maar kon altijd goed met iedereen opschieten. Ik had leuke vriendinnen en had het erg naar mijn zin op school. Na de havo had ik, na een ‘verkeerde’ keuze in opleiding, een tussenjaar en dat gaf me de ruimte om goed na te denken over wat ik wilde. In dat jaar leerde ik mijn huidige man kennen, Frank en als snel gingen we samenwonen. Ik koos ervoor om hbo-verpleegkunde te gaan studeren. Het zorgen voor anderen zat er al vroeg in en daarom leek dit voor mij de beste keuze. Na het afstuderen bleek dat het vak verpleegkunde me niet echt lag en daarom besloot ik de opleiding verloskunde te gaan volgen in België. Ik was zoekende, wist niet goed wat ik wilde, maar hoe kun je iets vinden als je niet weet wat je zoekt?

Ondertussen was ik wel nog aan het werk als jeugdverpleegkundige en draaide ik in de avonden en nachten oproepdiensten bij de verloskamers. Een bevalling mogen meemaken is iets magisch, maar het is ook hard en intensief werk. Ik deed alles wat ik tijdens de studies had geleerd, met name zorgen voor anderen. En dus gaf ik alles wat ik had en zorgde ik zo goed mogelijk voor alle cliënten en patiënten. In de tijd dat ik op school zat leerde ik hulp bieden aan anderen. Een inschatting maken wat ik voor een ander kon betekenen, maar het is in al die jaren nog nooit gegaan over hoe je in al die hectiek kunt zorgen voor jezelf…

En na al het geven en weinig (kunnen) ontvangen raakte ik steeds verder verwijderd van mezelf. Ik was moe, zat niet lekker in mijn vel, maar ik sloot me daar voor af. Want werken in de zorg is nu eenmaal hard werken en daar hoor je niet bij te klagen.

Maar hoe hard je het ook probeert te negeren, vroeg of laat haalt je lichaam je in. Het probeert je aan alle kanten te waarschuwen, maar ik wilde niet luisteren.

In 2010 trouwde Frank en ik met elkaar en kozen wij er daarna voor om samen een kindje te willen krijgen. Na het stoppen van de pil werd er al vrij snel duidelijk dat er geen menstruatie op gang kwam. Ergens heb ik altijd gedacht dat zwanger worden voor mij niet vanzelf zou gaan en dat werd na een aantal maanden bevestigd door de gynaecoloog. Ze zag tijdens de inwendige echo een kralenkrans (eiblaasjes in eierstokken) en ook de bloeduitslagen wezen op PCOS. Nog altijd was ik ver verwijderd van mijn gevoel en deed ik wat me werd opgedragen. We begonnen aan Clomid (medicatie om eisprong op te wekken), in de hoop dat het een eisprong op zou leveren. Dat deed het, met alle ellendige bijwerkingen erbij, maar zwanger werd ik niet. De hormonen, teleurstelling en verdriet zorgde ervoor dat ik verder wilde kijken. En zo kwam ik op een website terecht van een energetisch therapeut. Ik maakte een afspraak en ik weet nog heel goed dat ik het zó spannend vond om naar haar toe te gaan. Ik leerde bij haar, een klein beetje, wie ik was. Het zorgen voor een ander, niet aan mezelf denken, geen idee hebben wie ik was, maakte dat ik niet lief kon zijn voor mezelf en daardoor ook niet de liefde kon geven én niet kon ontvangen van en aan anderen. Ik had mezelf en mijn emoties volledig afgesloten. Ik kon je niet vertellen wat ik wilde, mooi vond of nodig had, ik was alleen gefocust op een ander. Alleen maar om zelf niet te voelen. Het afsluiten zorgde letterlijk voor afsluiting van mijn lijf. Het kon niet meer functioneren zoals het moest.

Geen natuurlijke eisprong, geen eigen menstruatie, alles stond uit. Ik ben haar nog altijd dankbaar voor de lessen die ik bij haar heb mogen leren, het was het eerste zetje tot waar ik nu ben gekomen.

Het gaf mij kracht om door te pakken en aan de slag te gaan met mijn eigen gezondheid. Stapje voor stapje werd het beter en na 3 jaar had ik een redelijk regelmatige cyclus én werd ik (met behulp van het ziekenhuis) zwanger van onze dochter. Zwanger zijn en moeder mogen worden is de meest bijzondere ervaring uit mijn leven. Vreugde, verdriet, onzekerheid, (een bijna beangstigende, maar onvoorwaardelijke) liefde, het kwam allemaal in enorme heftigheid voorbij. En hoewel ik de jaren ervoor al veel had geleerd, viel ik nog vaak genoeg terug in oude patronen. Nee zeggen en weten wat mijn grenzen waren, was iets wat ik echt nog niet had geleerd. En dat maakte dat iedereen altijd te ver bij mij kon gaan. Nadat 1,5 jaar later ook onze zoon was geboren en we geen nacht goed hadden geslapen, was ik leeg en uitgeput. En hoewel moeder worden het allermooist is wat me is overkomen, bracht het in sneltreinvaart ook oude patronen en emoties boven. Ik probeerde ze te onderdrukken door al mijn aandacht en tijd in het drukke gezinsleven en in ons bedrijf te steken. Ik was voor mijn gevoel weer terug bij af. Nog altijd schrik ik van mezelf als ik foto’s uit die tijd terug zie…

Ik kon van niets meer genieten en doordat ik nergens de tijd nam op op te laden deed ik iedereen en mezelf te kort. Ik was er niet echt als ik thuis was, want in mijn hoofd was ik nog op de zaak. En op werk voelde ik me moe en schuldig naar de kinderen, waardoor ik geen goede ondernemer en werkgever kon zijn.

Het kon zo niet langer. Met ons bedrijf moesten we stoppen, thuis leefde we wel bij, maar niet met elkaar en ik ging richting burn-out. Er moest iets veranderen. Steeds meer kwam het besef dat ik doordat ik niet eerlijk was naar mezelf, ik ook niet eerlijk kon zijn naar anderen. Daardoor stelde ik anderen teleur en kwam ik in vervelende situaties terecht.

Want als je niet wilt leren van wat je voor je krijgt, worden de lessen harder en duidelijker. En aangezien ik niet meer op deze manier wilde leven en dat ook mijn gezin niet meer wilde aandoen, ging ik aan de slag. Opleidingen, cursussen, therapieën, familie opstellingen, yoga, ademwerk, meditaties, microdosering, ik volgde het allemaal. En hoe meer ik deed, hoe meer ik wilde weten. De meeste interessante mensen ben ik tegengekomen en van iedereen heb ik iets geleerd. Het heeft ervoor gezorgd dat er steeds een laagje werd afgepeld.

In de afgelopen jaren leerde ik wat van mij was, maar ook wat ik droeg van een ander. Ik leerde liefde ontvangen, waardoor ik het zoveel beter kon geven. Ik leerde dat we niet altijd kiezen voor wat me meemaken, maar altijd een keuze hebben in hoe we met de situatie omgaan. Ik leerde dat we fouten mogen maken, verdriet mogen hebben wanneer we de juiste keuze voor onszelf maken en niet iedereen tevreden kunnen stellen. Ik leerde omgaan met emoties, oude pijnen te helen, mezelf te accepteren, dat ook ik een plekje hier in het leven mag hebben en dat we nooit zijn uitgeleerd.

Ik leerde dat het leven niet perfect is, en dat dat precies is wat het leven zo perfect maakt. ♡ Linda